O książce: rok / Napisałem tę historię sześć lat temu. Po prostu dlatego, że chciałam to napisać – po tym, jak odwiedziłam ruiny szkoły w na wpół opuszczonej wiosce, w której kiedyś mieszkała i uczyła się moja mama. Patrzenie na to było bolesne i obraźliwe... Wtedy jeszcze nie wiedziałem, że ta historia stanie się „punktem wyjścia” dla całej serii książek przedstawiających miasto Firsanov (prawie prawdziwe), młodych mieszkańców tego miasta miasto i okolice (całkiem realne), a także - Droga (zapytaj Władysława Pietrowicza Krapivina - on wie lepiej...). Ale tak się złożyło, że otaczający nas świat zaczął bardzo szybko zmieniać się na gorsze (a może ktoś naprawdę myśli, że dzięki mądrej dbałości o PKB zmienił się NA LEPSZE?) I jakoś od razu, ostro, zdałem sobie sprawę, że tak nie może być czy to wiadro z dolarami i heroiną, jakie oferuje się nam jako „jasną przyszłość”, było jedyną możliwą opcją, a nasza przeszłość (przeszłość mojej matki i mojego dziadka) to „przeklęte totalitarne dziedzictwo”. Dlatego dla mnie ta historia nabrała nowego znaczenia. Cóż, dla ciebie zabrzmi to po raz pierwszy. PS Swoją drogą. Jej głównego bohatera poznaliście już na łamach „O tych w drodze”. Rzut oka, naprawdę. Ale za jakiś miesiąc pojawi się – znowu jako główny bohater, a w pewnym sensie nawet Bohater – w mojej książce „Do rana, czyli tajemnica niepozornego ślepego zaułka”, którą obecnie kończę. Bądź przygotowany, mój czytelniku. A moi bohaterowie są zawsze gotowi. I to jest korzeń nadziei, źródło prawdziwej wiedzy, Że Billy Gates nie jest przeciwko Che Guevarze, Że wkrótce nowi chłopcy obudzą się nowymi piosenkami, Wzrosną nowe skrzydła, szkarłatne skrzydła... Oleg Miedwiediew. Szkarłatne Skrzydła